Siedzę chora w domu. Napiszę to raz jeszcze bo uwielbiam to stwierdzenie. Siedzę w domu na macierzyńskim, dodatkowo jestem chora. Mąż wraca z pracy i oburzony pyta czemu w domu jest tak gorąco. „Boże drogi, może dlatego, że mamy wiosnę?!” odpowiadam jeszcze bardziej oburzona. Po czym on pyta czemu odkręciłam grzejnik. „Po co miałabym odkręcać grzejnik?! Jestem chora i bez tego mam chyba 42 stopnie temperatury i zaraz wykituję.” „To musiałaś być ty”, „Nie, to byłeś ty”, „Ja nie!”, „Ja też nie”…po 5 minutach zapewnień i przekonywania patrzymy na 5 miesięcznego Milana… We wszystkich książkach o macierzyństwie możecie przeczytać czego uczy się dziecko z każdym kolejnym miesiącem życia, ale nie oszukujmy się. Dobrze wiemy, że nasze dzieci potrafią wiele więcej niż przewidziały to książki, naukowcy i wszyscy święci. Milan potrafi odkręcać grzejniki. Tak, serio. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, ale on nauczył się tego mając 5 miesięcy. Milana na robocie znajdziecie tu Milan lubi robić sceny. Nie jest to niczyim zaskoczeniem, bo w sumie ja też. Co prawda nie krzyczę w niebogłosy, nie kładę się na podłodze, nie robię się czerwona i nie wyglądam tak jakbym zaraz miała przestać oddychać (w sumie to może kiedyś tego spróbuję), ale on potrafi w trakcie tego intensywnego lamentu zrobić sobie przerwę na ziewnięcie. Serio?! Kto tak robi?! Aktorzyna … Milan potrafi odróżnić smart phona od starego, podłożonego Samsunga z wyświetlaczem 2×2 cm. Tym drugim gardzi, na widok pierwszego ślina nie przestaje mu lecieć ze szczęścia. Może to i dobrze, bystre dziecko. Za każdym razem kiedy wydaj mi się, że dobrze posprzątałam, ręce raczkującego Milana uświadamiają mi jak daleko jesteśmy od czystej podłogi. #chujowapanidomu #zawszeWYGRYWAMwTEJkategorii Milan potrafi podrapać twarz sobie, mi i wszystkim ludziom dobrej woli, którzy biorą go na ręce – nawet mając obcięte paznokcie. Nie twierdzę, że to jest jakaś wyjątkowa cecha, ale Milan potrafi wyczuć kiedy mam słabszy dzień i mnie dobić. Milo potrafi cisnąć mi cały dzień, dokuczać, płakać na mój widok, sikać na mnie, systematycznie doprowadzać do łez i na skraj załamania nerwowego…a potem zupełnie niespodziewanie przy znajomych i rodzinie, grać idealnego, ułożonego, spokojnego syna. Tak żebym potem musiała wysłuchiwać „Ale o co Ci chodzi? Przecież Miluś taki grzeczny!” Nie mówię, że jest niegrzeczny. Mówię, że jest torpedą. To dziecko jest jak królik na Duracellach, dodatkowo czerpie energię z powietrza, słońca, księżyca, ziemi, klocków, zabawek, z maty edukacyjnej, gryzaków, telefonów rodziców, pilotów, laptopów itp. Często też wysysa ją ze mnie. Nie bez powodu potrafi stawać i chodzić przy meblach, a nie potrafi siedzieć na dupie! Zresztą ostatnio zmuszona sytuacją nauczyłam się zmieniać mu pieluchę na stojąco. Zaznaczam, że to on stoi, nie ja. Potrafi obudzić się w środku nocy, wygłosić monolog i po 10 minutach zasnąć. Zaznaczam, że nie chodzi tu o płacz. On się budzi, zaczyna gadać, a kiedy orientuje się, że nikt nie jest zainteresowany rozmową, odpuszcza i śpi dalej. Potrafi wyprowadzić mnie z równowagi, a potem stopić serce jednym szczerbatym, obślinionym uśmiechem. Doskonale opanował sztukę naśladowania Leonadro DiCaprio w słynnej scenie z Titanica. Dokładnie tak samo wygląda w wannie, wózku i każdej innej sytuacji kiedy powinien leżeć. Odkąd nauczył się stać, nasze kąpiele trwają około 4 min. Moje ambitne dziecko ćwiczy wstawanie nawet na golasa, nawet w wannie i nawet przy przewijaniu z brudnym tyłkiem… Poza tym Milo potrafi wstawać, raczkować, chodzić przy meblach i uśmiechać się tak bosko, jak nikt inny. Potrafi też topić mi serce, cieszyć się oczami, sprawiać, że mi się chcę, rozświetlić pochmurny dzień, codziennie przypominać, o co tak naprawdę chodzi w życiu i najpiękniej na świecie mówić mama. Podobał Ci się mój wpis? Daj mi znać, tu i teraz. Zostaw komentarz. Udostępnij na FB. Daj like. Zróbmy hałas.